Peter Nordin studeerde geneeskunde aan de VUB, waar hij in 1998 zijn basisopleiding afrondde. Tijdens deze jaren groeide zijn brede interesse in zowel het lichamelijke als het psychische welzijn van de mens. Al vroeg merkte hij dat hij vooral geraakt werd door de samenhang tussen lichamelijke klachten en de onderliggende psychologische en relationele factoren. Dit maakte de keuze voor de huisartsgeneeskunde vanzelfsprekend: een discipline die het medische en het menselijke voortdurend verbindt.

​

Met veel plezier werkte hij tijdens zijn opleiding tot huisarts in een groepspraktijk in Vilvoorde. De ervaringen die hij daar opdeed met de dynamieken binnen gezinnen en families, beschouwt hij nog steeds als onbetaalbaar. Hij leerde hoe belangrijk het is om mensen in hun thuiscontext te observeren. Vaak wordt pas dan zichtbaar waarom een behandeling die in theorie de meest effectieve lijkt, in de praktijk kan mislukken. Daarnaast gaf de huisartsgeneeskunde hem een stevige leerschool in relativeren, omgaan met onzekerheid en het cultiveren van nederigheid. In 2001 rondde hij zijn interuniversitaire opleiding tot huisarts met succes af.

​

Toch bleef de interesse voor de mentale ontwikkeling van kinderen trekken. Daarom startte hij een lange maar vruchtbare specialisatie in de kinder- en jeugdpsychiatrie aan de UIA. In die jaren volgde hij ook een brede psychotherapieopleiding aan het UCKJA (Universitair Centrum Kinder- en Jeugdpsychiatrie Antwerpen), opgebouwd rond de denkkaders van cognitieve gedragstherapie, systeemtherapie en psychodynamische therapie. Het leertherapeutisch luik was sterk experiëntieel en cliëntgericht georiënteerd, en ook oplossingsgerichte therapie was hem niet vreemd. Deze veelzijdige vorming gaf hem de kans om een persoonlijke integratie te maken en zich grondig te oefenen in de basisvaardigheden van therapie.

​

 

 

 

 

 

 

Na lang aandringen kreeg hij in zijn laatste specialisatiejaar de kans om te werken in het infantteam (0 tot 4 jaar) van het UCKJA – een ervaring die hem blijvend markeerde. In 2006 sloot hij zijn specialisatie af, met een blijvende voorliefde voor de vroege kindontwikkeling en de cruciale rol die deze speelt in latere levensfases.

In 2007 kwam Peter Nordin in contact met Haim Omer en diens concepten van Geweldloos Verzet in gezinnen en Nieuwe Autoriteit. Het was liefde op het eerste gezicht: dit gedachtegoed beïnvloedde niet alleen zijn manier van ouderondersteuning, maar ook zijn bredere visie op wat kinderen thuis, op school en in de gemeenschap nodig hebben. Hij vond bovendien een vruchtbare integratie met inzichten uit de Circle of Security (Marvin, Cooper, Hoffman en Powell). In oktober 2012 volgde hij de basis- en gevorderde training aan de International School of Nonviolent Resistance in Tel Aviv.

​

Na zijn specialisatie werkte hij in uiteenlopende klinische settings: het kinderteam van CGG De Pont (Boom en Lier), de opstart van de kinderpsychiatrische dienst van AZ Nikolaas, waar hij de afdeling De Beren (6–12 jaar) leidde en het infantproject inspireerde, en vervolgens bij DBC Openluchtopvoeding. Daar ondersteunde hij opvoedersteams en werkte hij mee aan het FIT-project (Flexibele Individuele Intensieve Trajectbegeleiding) voor jongeren met complexe problematiek. Ook in de intensieve thuisbegeleiding ITA (Antwerpen) zette hij zich volledig in.

​

Parallel bouwde hij zijn privépraktijk verder uit binnen het Centrum voor Integrale Psychotherapie (CIP) in Berchem, waar hij ook het kinderteam hielp ontwikkelen. Voor hem bleef inhoudelijke kwaliteit altijd primeren. Toen hij merkte dat die in grotere instellingen vaak ondergeschikt raakte aan andere belangen, besloot hij samen met zijn echtgenote Katrien Vanbrabant een eigen project te starten.

​

In april 2013 werd dat werkelijkheid met de oprichting van het Multidisciplinair Psycho-pedagogisch Centrum: Station Kinderen Centraal, Halte voor Gezinnen.

 

Samen met een team van gelijkgestemden, die toch sterk kunnen verschillen van achtergrond en vooropleiding, werkt hij er voor kinderen met een bijzondere ontwikkeling waarvan de zorgcontext hierdoor voor een complexe en zware opgave komt te staan. Bij uitbreiding wil hij er zijn voor alle kinderen waarvan de ontwikkeling om welke reden dan ook onder druk staat.

​