Ik ben Luc, geboren in 1971 in Heist-op-den-Berg. Ik woon tussen de schapenkoppen aan de Netes in Lier.
Als coach begeleid ik kinderen, jongeren en volwassenen. In mijn toolbox zitten verschillende benaderingen uit integrale en kinder-en jongerencoaching, Nieuwe autoriteit en Geweldloos Verzet, Ontwikkelingsgericht coachen voor Perfectionisme en Zandspeltherapie.

Maar mijn grootste leermeester is het leven zelf. Een vijver die ik altijd al wou leegvissen; om te weten wat er leeft en dan liefst ook de bodem kunnen zien. Als kind wist niemand dat ik een ADHD brein had en ik was me niet bewust van de valkuilen en de rijkdom ervan. Ik was heel actief, een kwajongen en sociale duizendpoot, leefde volop en botste regelmatig met autoriteitsfiguren die het handig vinden wanneer alle schapen in de kudde blijven. Ik voelde me vaak onbegrepen ...en zij voelde dat ongetwijfeld ook.

Mijn professioneel leven startte ik een heel ander domein. Ik studeerde af als ingenieur tuinbouw en ging aan de slag als zelfstandig tuinontwerper tot ik ging werken voor de overheid als leidinggevende van het Rivierenhof. Tijdens die job haalde ik een bijkomend Msc-diploma in Humane wetenschappen. Omdat mensen mij bleven boeien en ik als ingenieur daar steeds vaker op mijn honger zat. En ik bleef tuinen ontwerpen, on-the-side. Intussen ging ik stage lopen in de Bezette Palestijnse gebieden voor een ngo en organiseerde ik reizen. Het was nooit genoeg voor Luc en de lat lag altijd net iets hoger. Een burn-out in 2004 en vooral een tweede in 2009 brachten me tot stilstand. Ik ging door een diep dal toen een bezoek aan de supermarkt een dagprogramma werd. Ik was helemaal opgebrand en de bodem van de vijver bleek plots bedekt te zijn met een dikke laag smerige modder waar ik het eind niet van zag. Het heeft me enkele donkere jaren gekost om door de modder te ploeteren, weer de oever te bereiken en het water langzaam zien op te klaren en de vissen zien terug te keren. In die periode ontdekte ik dat het coachen van mensen mijn tweede natuur is, dat perfectionisme een sluipend gif is in onze maatschappij en dat er niets waardevoller bestaat dan gewoon helemaal jezelf te mogen en kunnen zijn.

Vandaag leer ik steeds meer te genieten van de vijver zonder hem persé te moeten leegvissen. Ik kan en mag nu ook vol bewondering naar de vissen kijken. Ze zwemmen tussen lotusbloemen die spontaan en geheel onverwacht ontkiemt zijn in de smerigheid op de bodem van de vijver en in het licht aan de oppervlakte van het water de mooiste bloemen lijken te vormen. En steeds vaker kan ik nu dankbaar zijn voor de modder, want zonder modder had ik nooit de lotus gekend.